Licht aan het eind van de tunnel

En dan zit je zomaar ineens 12 dagen 'verplicht' thuis. Op dokters advies maar ook omdat ik domweg even niet anders kan. 

Het was tijdens het kerstontbijt dat de tinteling in mijn armen steeds heftiger werd. Mijn vork uit mijn handen viel omdat mijn kracht vanuit het niets opeens verdween. Dat dit niet normaal was, was meer dan duidelijk en ik besloot begin januari, na de topdrukte in de bakkerij, naar de huisarts te gaan.
Dokter dacht aan het tunnelsyndroom (beknelling van de zenuw) en na verder onderzoek in het ziekenhuis bleek dit inderdaad het geval. Niet aan een kant, maar aan beide armen. Bij mij veroorzaakt door jarenlang zwaar 'fors handenarbeid' zoals ze het zo mooi omschreven in het ziekenhuis.
Omdat na het onderzoek duidelijk werd dat het syndroom bij mij in ernstige mate aanwezig was bleek een operatie de enige optie. Eerst mijn rechterhand, na minstens 6 weken rust de linkerkant.

Gelukkig was mijn vervanging snel geregeld en tot de dag voor de ingreep heb ik lekker zelf mijn passie uit kunnen oefenen in de bakkerij. Al ging het niet geheel zonder slag of stoot. Even stoer een bakplaat op een arm nemen, zoals ik dat al jaren deed, resulteerde in een oorverdovend kabaal en een ravage op de grond.
Of het komt doordat ik zelf ook merkte dat het zo niet langer ging of doordat ik na de topdrukte van de afgelopen maanden wel toe was aan een beetje rust weet ik niet maar ik merkte aan mezelf dat ik er wel naar uit keek, die verplichte twee weken rust na de operatie. En nu ik middenin deze 'rustfase' zit kan ik het nog steeds vrij goed los laten. Mijn hand geneest goed maar de kracht is nog ver te zoeken en daardoor kan ik weinig en zeker geen productie draaien. Wel heb ik deze weken lekker de tijd om met vertegenwoordigers af te spreken, eindelijk wat verwaarloosde gegevens in de computer te zetten  en volop te genieten van een dagje weg of op de bank met Denise en de kinderen. Elk nadeel heeft zijn voordeel zullen we maar zeggen.

Hoewel ik dus even volop geniet van de voordelen van het thuis zitten zal ik na deze twee weken hopelijk weer met volle energie en met een goed werkende hand aan de bak kunnen. Aan de opererende dokter zal het in ieder geval niet liggen. Tijdens het hechten van de wond zei hij tegen de leerling naast hem: 'Het oog wil ook wat. Meneer Brakenhoff maakt ook geen scheve moorkoppen, dus zorg altijd dat je de wond netjes hecht en de patiënt keurig 'afwerkt'.

En zo is het maar net. Deze twee weken zijn genieten maar ik geniet ook van een volle winkel, met de meest prachtige, goed afgewerkte producten. En daar horen scheve moorkoppen niet bij!   

Patronen

Patronen, en dan met name het doorbreken daarvan. Lastig, maar het kan ook zeker verrassend en leuk zijn.
Ikzelf heb ook een patroon, van opstaan, de lekkerste broden maken, tussendoor soms wat gebak, onze Facebook en Twitter pagina up to date houden, rond een uurtje of 7 even naar huis om vrouw en kinderen een knuffel te geven en een broodje te brengen en dan weer snel terug naar de bakkerij. Wa...t socializen met de klanten, wat opruimen en schoonmaken, de deegjes afwegen voor de volgende dag, vertegenwoordigers ontvangen en wat tijd rekken om maar zo weinig mogelijk te hoeven missen van het reilen en zeilen in de ruimte waar mijn hart ligt.
'Papa, je bent wel vaak weg zeg!' riep mijn oudste dochter mij laatst toe. En dat zijn de momenten waarop je even met je neus op de feiten wordt gedrukt en je beseft dat je sommige dingen misschien iets anders aan moet pakken. Je patroon moet doorbreken...

Ik vind het, zoals ik al eerder in een van mijn blogs vermeldde, moeilijk om de bakkerij los te laten en ben het liefst van alles meteen op de hoogte. Maar ook al zou ik 24/7 aanwezig zijn, dit gaat niet. En fouten zullen er evengoed af en toe gemaakt worden.

Deze week is het herfstvakantie in ons deel van het land, daardoor wat rustiger in onze winkel en een mooie manier om mijn patroon een beetje te laten vieren en er lekker een dag op uit te trekken met mijn gezin. Een dagje dierenpark Amersfoort stond op het programma, op maandag, een dag dat ik normaal volop aan het werk ben. Een prachtige dierentuin met (voor dierentuin begrippen) grote hokken en de kans om giraffen te aaien. De kinderen en wij genoten met volle teugen. Wat mij wel meteen opviel was dat ook de dieren leven volgens een bepaald patroon. Ze weten precies wanneer ze eten krijgen en beginnen ongeduldig te ijsberen rond de vastgestelde voedertijd. Verdomd, beesten zijn écht net mensen! Want ook wij eten op gezette tijden en een hoop van onze klanten eten vaak al jarenlang hetzelfde soort brood. Vastgeroest in hun dagelijkse gewoonten, hun dagelijkse patroon. Niks mis mee natuurlijk, maar waarom dit patroon niet eens doorbreken? Eens even gek doen en een ander soort brood proberen?! Er is meer dan genoeg keus en onze winkelmeiden willen u met alle liefde uitleggen welke broden nog meer bij uw wensen passen.

Een patroon doorbreken. Het is zeker niet makkelijk, maar is mij tijdens dit dagje dierentuin, ver weg van de bakkerij en mijn eigen dagelijkse routine, uitermate goed bevallen. En ik durf u uit te dagen om mijn voorbeeld te volgen en eens een ander broodje te proberen. Durft u ook?

Hard werken loont helaas niet altijd, zo bleek maar weer, een aantal weken terug.

Gemiddeld werk ik zo’n 100 uur in de week. Zo voelt het niet altijd omdat ik gelukkig ontzettend veel plezier beleef aan mijn werk dus dat is natuurlijk een groot pluspunt. En ik zou ook absoluut niet meer anders willen dan zelfstandig ondernemer zijn. Spannende keuzes maken, zelf kunnen bepalen welk brood er op de planken komt en hoe alles moet reilen en zeilen in de bakkerij en de winkel, maar ook de economie een handje helpen door arbeidsplaatsen aan te bieden op de arbeidsmarkt. Op deze manier helpen wij de overheid maar helaas krijgen we hier geen extraatje voor terug.

De 6 weken zomervakantie stonden voor de deur en we hadden alles weer zo geregeld dat een ieder zijn welverdiende vakantie kon vieren. Een ieder behalve ikzelf en mijn eigen gezin. Na enig navragen bij de school van onze leerplichtige oudste dochter kwamen we tot de conclusie dat wij geen recht hebben op extra verlof en officieel dus niet met vakantie zouden kunnen. Terwijl de mensen in de agrarische, toeristische, of horeca-sector wél voor extra verlof in aanmerking komen is het voor de bakker die de mensen bij hem in de buurt en de verzorgingsbehoevende mensen in verzorgingstehuizen en ziekenhuizen van dagelijks vers gebakken brood voorziet niet mogelijk extra verlof aan te vragen voor zijn kinderen. Zelfs niet wanneer ze 5 jaar oud zijn en nog in de kleuterklas zitten. Mijn verbazing maakte plaats voor boosheid. Want wat geeft bovengenoemde ondernemers meer recht dan de overige zelfstandigen, die net zo goed constant moeten knallen en alles moeten geven, gigantische werkdagen maken om in de huidige economie überhaupt hun hoofd boven water te houden?! Wij hebben pech? Ja jammer dan meneer de bakker. Probeert u in de vakantie maar een keer een uurtje eerder naar huis te gaan om wat bij te tanken want een welverdiende vakantie waarbij u twee weken helemaal tot rust kunt komen en wat tijd met uw gezin door kunt brengen, waar u door al dat harde werken toch al zo veel van mist, zit er voor u helaas niet in. Dan had u maar een restaurant i.p.v. een bakkerij moeten beginnen. Kom op zeg! Wat zijn dit voor scheve gedachten? 

Helaas hebben wij ook niet de keus om in een andere vakantie twee weekjes weg te gaan want die zijn er domweg niet. In de kerstvakantie kunnen wij met geen mogelijkheid dicht of met minder personeel aan het werk dan gebruikelijk aangezien dit de drukste tijd van het jaar is en verder zijn er geen 2 aaneengesloten weken vrij om op vakantie te gaan…

Jarenlang zetten wij ons in voor projecten die eigenlijk door de overheid zouden moeten worden gedaan maar waar die steevast niet thuis geven zoals het stimuleren van ontbijten door ontbijtjes te sponsoren op scholen, informatie verstrekken over voedsel door middel van excursies en informatie pakketten, en het herstellen van een oude samenwerkingsvorm tussen boer, molenaar en bakker en ook hier weer de nodige informatie over vrij geven.

Heel jammer dat de steun die je krijgt van de overheid en Nederland in het algemeen zo ver te zoeken is. Zelfstandig ondernemen heeft zeker voordelen maar loont absoluut niet altijd…

Meester Boulanger

De titel Meester Boulanger is er alleen voor de állerbesten. De kroon op het ambacht van de Boulanger. Het is de hoogste waardering voor het bakkerij ambacht en getuigt niet alleen van wereldklasse op het vakgebied, maar ook van visie en het doorvoeren van innovatie.

De kandidaten doorlopen een intensief selectietraject ter voorbereiding op het examen. Na een beoordeling van hun portfolio met werkervaring volgt een uitwerking op papier van de praktijkopdracht. Pas nadat de uitwerking is goedgekeurd door de examencommissie, mogen de kandidaten deelnemen aan het examen: het uitvoeren van de praktijkopdrachten.

Jos den Otter, voormalig voorzitter van de projectgroep Meesterexamen: "De criteria voor het examen zijn zwaar. Er wordt veel verwacht van de 'Meester Boulanger'. Doel is ook om het hoge niveau in Nederland te bevestigen, uit te dragen én te verhogen. Er is veel creativiteit en vakkennis in de Boulangerie. Het is belangrijk dat te laten zien", vindt Den Otter. “Ons beroep heeft een grote aantrekkingskracht en spreekt erg tot de verbeelding van heel veel mensen. Wij zijn ambachtelijke vakmensen die met natuurlijke ingrediënten de mooiste en lekkerste producten maken. En als vakmensen hebben wij de plicht ons beroep richting het publiek hoog te houden.”

Bron: http://www.meestertitel.eu/boulanger/

Ik heb altijd een drang naar ‘meer’, ‘beter’ en ‘ergens naartoe streven’. De afgelopen twee jaar was dit de drang om drie sterren in de wacht te slepen bij de verkiezing ‘Bakker met Ster’ en hoewel we onze drie sterren ieder jaar moeten zien te behouden en hier dus nog steeds uitdaging in zit was ik op zoek naar meer. Een extra uitdaging, een extra drive om mezelf te bewijzen. Wat kan ik? Wat ben ik waard? Ik heb deze drive nodig, zonder uitdaging voel ik mij een stuk minder gelukkig en heb ik het gevoel dat ik in een zwart gat donder. Misschien een beetje zwaarmoedig maar ach, it’s all in the character.
  
De laatste jaren heb ik zeker niet stil gezeten en heb ik mij gericht op mijn verdere ontwikkeling qua brood bakken. Ik heb een aantal cursussen gevolgd bij het Bakery Institute, een geweldig opleidingscentrum in Zaandam welke worden gegeven door mensen met dezelfde passie als die ik heb. Ze werken daar met zoveel vuur, zoveel passie en zoveel plezier dat ik, ondanks dat ik eerst de hele nacht had gewerkt en enigszins moe heen ging, daar met een gigantische stoot energie weer vandaan kwam. Klaar om alle nieuw geleerde technieken en producten uit te proberen. En daar ben ik stiekem zo ver in door geslagen dat mijn vrouw moppert over het gebrek aan ruimte in de winkel om al deze topproducten te presenteren.

Ik wist van het examen ‘Meestertitel’ af maar durfde pas de stoute schoenen aan te trekken en mij in te schrijven toen ik van de mensen bij het Bakery Institute en het Nederlands Boulangerie team het laatste zetje had gekregen. ‘Lex, wij denken dat je met jouw wil, energie en passie een heel eind kunt komen. Schrijf je in man!’

Zoals hierboven ook al staat beschreven verdien je deze wereldtitel niet zomaar. En zal ik meer dan mijn stinkende best moeten doen om alleen al door de voorrondes heen te komen. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Maar ik heb nog even want het examen vind pas plaats in het najaar van 2015. Het komt er nu op neer dat ik een portfolio maak wat er uit springt. Wat precies laat zien wie ik ben en waar ik voor sta. Met de ideeën moet het wel goedkomen, daar barst ik van. Nu alleen de uitvoering nog.
Ik ben erg van de term ‘terug naar de basis’. In onze Saense broodlijn heb ik hier voor het eerst mee geëxperimenteerd en ik moet zeggen, met groot succes! Als basis niks anders dan Saens meel, water, desem, zout en een heel klein beetje gist. Brood zoals brood hoort te zijn! Waar ik voor sta en waar eindeloos mee te variëren valt, zonder dat het basisidee vervalt.

Bij deze wil ik graag alle deelnemers van het examen 2013 veel succes wensen. Ik volg jullie op de voet! Via social media en mijn blog blijf ik u op de hoogte houden van mijn nieuwe avontuur. Vragen, tips en suggesties zijn natuurlijk altijd welkom want een beetje support is wel fijn. Ondanks dat ik er onwijs veel zin in heb, mijn kop uit elkaar knalt van de ideeën en ik niet kan wachten tot ik mijn portfolio mag laten zien vind ik het ook behoorlijk spannend. Want ‘Meester Boulanger’…?! Je moet jezelf maar zo mogen noemen! Dan komt dat gapende zwarte gat ineens wel heel dichtbij. Want om maar even in bakkerstermen te blijven, hoger dan dat kan je toch niet rijzen?!

#broodbakkenisstoer